กีสา ...กับเมล็ดพันธุ์ที่ไม่มีวันเติบโต

” กีสา …เธอจงไปหาเมล็ดพันธุ์ผักกาดในบ้านที่ไม่เคยมีคนตายมาก่อนให้เราสักหยิบมือ เราจะประกอบยาชุบชีวิตให้ลูกของเธอ ”

พระตถาคตกล่าวกับหญิงสาวนางหนึ่งที่วิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในงานแสดงธรรม ในอ้อมกอดของเธอประคองร่างกายลูกน้อยที่ไร้ซึ่งลมหายใจ

นางกีสาโคตรมีผู้ที่กำลังตกอยู่ในห้วงความเศร้าเสียใจได้ฟังอย่างนั้นก็ดีใจจนแทบสิ้นสติ

นางอุ้มศพลูกชายขอความช่วยเหลือมาหลายต่อหลายที่ แต่ก็ไม่มีใครช่วยชุบชีวิตลูกนางให้เลย นางได้ยินพระพุทธเจ้าผู้น่าเลื่อมใสศรัทธาพูดดังนั้น นางก็รีบวิ่งออกไปหาเครื่องช่วยชุบชีวิตดังกล่าว

“บ้านของท่านเคยมีคนตายหรือไม่ ถ้าไม่เราจะขอเมล็ดผักกาดสักหยิบมือหนึ่ง เราจะใช้ปรุงยาชุบชีวิตลูกของเรา”

นางกีสาโคตรมีตระเวนขอเมล็ดพืชดังกล่าวไปทั่วสารทิศ

นางไปทุกที่ที่นางจะไปได้ ถามทุกคนเท่าที่นางจะพบเจอ แต่สุดท้าย เธอก็ได้รับคำตอบว่าบ้านนี้เคยมีคนตายมาก่อนแล้วทั้งนั้น ไม่ว่าบ้านนั้นจะดูเหมือนเพิ่งสร้างมาใหม่แค่ไหน สถานที่แห่งนั้นก็เคยมีคนตายอยู่ก่อนแล้วทั้งสิ้น

นางเที่ยวขอความช่วยเหลือไปอย่างสิ้นไร้ไม้ตอก ความโทมนัสปะปนอยู่ท่ามกลางความเหน็ดเหนื่อยอันแสนจะทานทนไหว ในอ้อมอกก็ตระกองกอดศพลูกน้อยไว้ที่ยอดหัวใจ นางแค่อยากขอชีวิตของลูกนางเท่านั้น พระยามัจจุราชจะเว้นชีวิตของสุดที่รักของนางไว้ไม่ได้เชียวหรือ

แต่ยิ่งถาม ยิ่งรู้ ยิ่งได้ฟังคำตอบ นางกีสาโคตรมีก็ยิ่งเข้าใจ

ในท้ายที่สุด นางอุ้มศพลูกของนางกลับมาพบพระศาสดาที่ลานแสดงธรรมแห่งนั้นอีกครั้ง นางไม่พบเมล็ดผักกาดที่พระตถาคตว่าแม้แต่เมล็ดเดียว แต่ดูเหมือนนางจะได้ค้นพบความจริงแห่งชีวิตบางอย่าง

กีสาเอ๋ย อนิจจาธรรมนี้มิใช่ธรรมเฉพาะบ้าน เฉพาะนิคม หรือเฉพาะสกุลใดสกุลหนึ่งเท่านั้น

แต่มันเป็นธรรมของโลกทั้งปวง ความตายเป็นกฎธรรมดาของโลก กฎที่สิ่งมีชีวิตทุกชนิดต้องประสบพบเจอ